αφού κατέρριψε δύο ακόμη ρεκόρ, μιλάει στο Thea magazine και στον Αραβίδη Ηλία για την απίστευτη προσωπική της πορεία στο άθλημα, τα οφέλη της ομαδικής συνεργασίας αλλά και τον ηράκλειο άθλο της εξισορρόπησης προσωπικής ζωής και αθλητισμού.
Ποια ήταν η αφορμή για να ασχοληθείτε με τον αθλητισμό; Τι σας έκανε να αγαπήσετε τον μαραθώνιο;
Για μένα αθλητισμός είναι μόνο το τρέξιμο και η αγάπη μου για την γυμναστική. Ξεκίνησα το τρέξιμο στα 18 μου όταν ένας από τους πρώτους μου ξαδέλφους ήθελε να δώσει εξετάσεις για την Γυμναστική Ακαδημία και με έπαιρνε για παρέα, στις προπονήσεις του στο Παναθηναϊκό στάδιο. Με έβαζε να τρέχω επί 20 συνεχόμενα λεπτά, τα οποία τότε μου φαίνονταν ατελείωτα. Μεγαλωμένη στην Αθήνα, έψαχνα μέρη απόδρασης από την φασαρία της πόλης. Λάτρευα το Άλσος Νέας Σμύρνης που ήταν κοντά στο σπίτι μου και το τρέξιμο ήταν αφορμή να το επισκέπτομαι τακτικά. Τότε άρχισαν και οι ανασφαλειές μου για το σώμα μου και πραγματικά θεώρησα ότι το τρέξιμο θα με βοηθούσε να κρατήσω ένα καλλίγραμμο σώμα. Έτσι έγινε για μένα τρόπος ζωής. Οι συγκυρίες με οδήγησαν στο να περιπλανούμαι σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, όπου μέσω του τρεξίματος γνώριζα της ομορφιές του κάθε τόπου. Ακόμα θυμάμαι πόσο συναρπαστικό ήταν για μένα να τρέχω στα καταπράσινα μονοπάτια της πόλης των Ιωαννίνων, όπου ήμουν φοιτήτρια κάποτε.
Τα τελευταία 15 χρόνια, βέβαια, ζω στην Αλεξανδρούπολη. Όπως ήταν φυσικό, λάτρεψα αμέσως την περιοχή την οποία συνεχίζω να εξερευνώ μέσα από το τρέξιμο ανακαλύπτοντας όλο και περισσότερα μέρη, μαζί με άτομα που έχουν την ίδια ‘λόξα’ με μένα.
Μέχρι το 2014 δεν πήγαινα σε αγώνες. Κάποια στιγμή όμως, τρέχοντας με έναν από τους καλύτερους μου φίλους, μας μπήκε η ιδέα να κάνουμε κάτι που να σηματοδοτεί την ενασχολησή μας με το τρέξιμο. Εγώ πρότεινα τότε την ιδέα να πάμε σε έναν μαραθώνιο και επιλέξαμε αυτόν της Αθήνας. Είχα γνωρίσει στο άλσος καλούς φίλους που ήταν δρομείς και ήθελα να τους μοιάσω. Έτσι μπήκαμε στην διαδικασία να προετοιμαστούμε για έναν τέτοιο αγώνα. Ο μαραθώνιος τότε φάνταζε στο μυαλό μου σαν ένας άθλος. Τώρα το βλέπω σαν κάτι που με κάνει να δοκιμάζω τα σωματικά και ψυχικά μου όρια. Ο μαραθώνιος είναι ένα άθλημα που χρειάζεται δύναμη ψυχής και πείμα και για μένα αυτό τα λέει όλα.
Προπονείστε με ομάδα; Ποιο, κατά τη γνώμη σας, χαρακτηριστικό της ομάδας με την οποία προπονείστε συνέβαλλε στις προσωπικές σας επιτυχίες στο αγώνισμά σας;
Αυτή τη στιγμή ανήκω σε ομάδα και συγκεκριμένα στους Λύκους Κεχαγιόγλου. Απλώς δεν θα την αποκαλούσα ομάδα αλλά παρέα. Νιώθω τυχερή, γιατί πραγματικά η ομάδα μου αποτελεί για μένα την καλύτερη παρέα, η οποία αποτελείται από πολύ καλούς δρομείς και αυτό δεν με αφήνει να χαλαρώσω. Είμαι και επίσημο μέλος του Εθνικού Αλεξανδρούπολης.
Πόσο σημαντικό είναι το κλίμα συνοχής και συμπαράστασης ανάμεσα στα μέλη της ομάδας για την καλή απόδοση ενός αθλητή και ο προπονητής πόσο συμβάλλει σε αυτό;
Εμπνευστής της παρέας μας είναι ο προπονητής μας, Δημήτρης Κεχαγιόγλου, ο οποίος είναι υπερμαραθωνοδρόμος με παγκόσμιες διακρίσεις. Με το ήθος του και την γενικότερη φιλοσοφία και στάση ζωής του αποτελεί το συνδετικό κρίκο όλης της ομάδας, μας κρατάει δεμένους και ενορχηστρώνει τις προσπάθειές μας.
Πείτε μου μια χαρακτηριστική στιγμή στην αθλητική σας καριέρα στην οποία το υποστηρικτικό κλίμα της ομάδας σας βοήθησε να υπερνικήσετε τα προσωπικά σας εμπόδια και να ανεβείτε ένα σκαλοπάτι ψηλότερα.
Καθώς οι προπονήσεις μας είναι για μεγάλες αποστάσεις, τρέχουμε συνήθως στη φύση. Έτσι πολύ συχνά συναντάμε ζώα- όπως άγρια σκυλιά. Γι’ αυτό το λόγο, η συμμετοχή μου σε μια μεγάλη ομάδα-παρέα, μου εξασφαλίζει ένα αίσθημα ασφάλειας. Βέβαια, το πιο σημαντικό είναι ότι πλέον το τρέξιμο έχει γίνει για μένα τρόπος ζωής , μια ευχάριστη ενασχόληση και μια ευκαιρία να δω τους φίλους μου. Είναι ελάχιστες οι φορές που τρέχω μόνη μου. Πάντα έχω άτομα δίπλα μου να με στηρίζουν, να με συμβουλεύουν και να με ενθαρρύνουν σε στιγμές κούρασης.
Η ζωή ενός αθλητή εμπεριέχει πολύ προσωπικό αγώνα για να είναι στην κορυφή. Πόσο εύκολο είναι για μια εργαζόμενη μητέρα και σύζυγο να κατανέμει σωστά τον προσωπικό της χρόνο για να ανταποκρίνεται στον κάθε ρόλο;
Θέλω να τονίσω ξανά, ότι δεν θεωρώ ότι είμαι αθλήτρια. Το τρέξιμο δεν μου δημιουργεί άγχος. Οι χρόνοι μου κατορθώθηκαν αβίαστα και διασκέδασα την συμμετοχή μου στον μαραθώνιο, χωρίς να φτάσω στα όρια αντοχής μου. Δεν είναι κάτι που με αγχώνει αλλά κάτι που με διασκεδάζει και μου γεμίζει την ψυχή. Συνήθως έχω παρέα ακόμα και στον αγώνα. Ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον. Δεν βλέπω κάτι που να μπορώ να το αποκαλέσω κορυφή. Χαίρομαι που είμαι μητέρα και εκπαιδευτικός και μπορώ να περνάω αυτή την στάση ζωής στα νέα παιδιά. Χάρηκα επίσης που μου δώσατε την ευκαιρία να πω αυτά που αισθάνθηκα εγώ για το τρέξιμο.
Το τρέξιμο δεν μου στερεί ώρες από τις υπόλοιπες δραστηριότητες μου. Ίσα-ίσα μου δίνει ενέργεια και με κάνει πιο πειθαρχημένο άτομο. Όλα τα κάνω βάση προγράμματος πλέον και αν υπάρχει πρόγραμμα, υπάρχει και χρόνος.
Θα θέλατε τα παιδιά σας να ακολουθήσουν τα χνάρια σας στον αθλητισμό;
Είμαι βαθιά πεπεισμένη πως τα παιδιά μου θα είναι καλύτερα από μένα στον αθλητισμό. Έχουν επιλέξει άλλα αθλήματα, αλλά είναι περήφανα για την μαμά- δρομέα. Πιστεύω ότι η συμμετοχη των νέων στο δρομικό κίνημα θα γίνεται όλο και μεγαλύτερη στο μέλλον.